مطالب متنوعی درباره سبک زندگی حضرت سیدالشهدا علیه السلام عنوان شده که بیشتر مطالب به واقعه

عاشورا مربوط است و سبک زندگی امام حسین علیه السلام در طول زندگی ایشان کمتر مطرح شده است.

بزرگ‌ترین آموزه آن حضرت که بتوانیم برای زندگی امروز از آن بهره ببریم، چیست؟

مهم‌ترین و اصلی ترین نکته‌ای که در زندگی همه ائمه معصوم علیهم السلام و ازجمله در حیات امام

حسین علیه السلام مشاهده می‌شود، موضوع هدایت و دعوت به حق است. این مسئولیتی است که در

هیچ زمانی ترک نشده و همه امامان ما علیهم السلام بر آن پایبند بوده و اصل زندگی خود را بر آن استوار

کرده بودند. آن بزرگواران هم خودشان در مسیر حق بودند و هم دغدغه اصلی زندگی شان نجات دادن

مردم از خرافات و باطل بود. همان طور که پیغمبران دیگر قبل از حضرت خاتم الانبیاء صلی‌الله علیه و آله به آن تعهد داشتند.

بعثت، امید انسان به فردایی روشن است.

بعثت، نشانه مهرورزی خدا با خاکیان و باران رحمت بی‌‌حد او بر زمینیان است.

بعثت پیامبر اکرم (صلی الله علیه واله) بر شیقتگان حضرت مبارک باد.

رابطه میان بعثت پیامبر(ص) با رشد فضایل اخلاقی

پیغمبران خدا علیهم السلام همگی به فضیلت‌های اخلاقی توجه داشته و مردم را به این سمت هدایت کرده‌اند اما این نکته در بعثت حضرت محمد(ص) به کمال رسیده است.

حضرت ختمی‌مرتبت محمد مصطفی صلّی الله علیه و آله و سلّم هدف از بعثت و نبوت خود را در این جمله خلاصه کرده فرمودند: «انِی بعثت لأتمّم مکارم الأخلاق» به این معنا که «من مبعوث شدم تا مکارم و فضیلت‌های اخلاقی را به تمامیت برسانم و کامل کنم.»، همین نکته در روایت دیگری از حضرت امیرالمؤمنین امام علی علیه السلام در کتاب شریف نهج‌البلاغه عنوان شده است که فرمودند: «یثیروا لهم دفائن العقول» به این مفهوم که انبیاء علیهم السلام مبعوث شدند تا گنجینه‌های مدفون‌شده عقل بشری را برانگیخته کنند، گویا به کمال رساندن مکارم اخلاقی و مبعوث کردن گنجینه‌های عقل، هر دو، با هم در ارتباط هستند. وقتی روش و سبک زندگی شخصیت‌های مهم صدر اسلام را مرور می‌کنیم، این نکته مشخص می‌شود که اصحاب گرامی پیغمبر اسلام صلّی اللّه علیه و آله، مانند ابوذر غفاری، سلمان فارسی، عمار یاسر و دیگران تلاش زیادی در مسیر حق‌گویی، پرهیزکاری، ایثار، خدمت به مردم، شجاعت، عدالت و سایر مکارم اخلاقی داشتند به‌طوری که به اوج قله‌های کمال و فضایل اخلاقی و دینی رسیدند.

شادکامی می تواند زمینه ساز پذیرش گزاره های معنوی در انسان شود..

شادکامی در دین اسلام

دین اسلام به عنوان آخرین برنامه ی الهی زندگی بشر، دینی کامل، جامع و آسمانی است و با توجه به نیازهای متفاوت انسان زمینه های لازم برای کمال و تکامل او در ابعاد مختلف، نگاهی همه جانبه به وی داشته است، از جمله به پدیده ی شادمانی و نشاط توجه خاصی نموده و برای تجدید توان و کسب شادی و طراوت روحی راهکاری بنام "ادخال سرور"، "خرسندسازی" هم نوعان را ارائه کرده است و آن را از خصلت های خداجویان دانسته است (لقمانی، ۱۳۸۰؛ به نقل از دریکوندی، ۱۳۸۱).
 
شادمان کردن مومنان که در احادیث همچنان که مشاهده شد، سفارش زیادی به آن شده و همپایه ی شاد کردن رسول خدا و خداوند است. شادکامی که در فرهنگ دینی مرور نام گرفته است، صفتی پنهان و قلبی است که به خاطر دستیابی به خیر و منفعت و همراه با لذت درونی انسان خواهد بود، از این رو مفهوم "سر" "ویژگی ناپیدا" در آن وجود دارد و صاحب نظران آن را شادی خالصی قلبی دانسته اند (لقمانی، ۱۳۸۰؛ به نقل از دریکوندی، ۱۳۸۱).
 
روشنفکران و اسلام شناسان نشاط و شادمانی را پیامد ایمان به خدا می دانند و برای ایجاد نشاط ارزش زیادی قائل هستند. در این زمینه استاد مطهری معتقد است که ایمان مذهبی آثار نیک فراوان دارد، چه از نظر کاهش و رفع ناراحتی های ضروری که لازمه ساختمان این جهان است. خوش بینی، روشن دلی، امیدواری و آرامش خاطر از آثار بهجت زایی و انبساط آفرینی ایمان ملی است.

شادکامی از دیدگاه مولای متقیان امام علی (علیه السلام)

شادی، انبساط خاطر و نشاط می آورد و غم، گرفتگی خاطر و دلگیری. 2- کسی که شادیش کم باشد، آسایش او در مردن باشد. ۳- هر شادمانی به همان اندازه تلخ کامی در پی دارد. ۴- ریشه ی خرد توانمندی است و میوه ی آن شادی. ۵- شانی تو بیشتر به خاطر کار خیری می باشد که انجام داده ای و اندوهت بیشتر برای کار خیری است که از دست داده ای، ۶- عبدالله بن عباس می گوید: پس از سخن رسول خدا از هیچ سخنی به اندازه ی این سخن علی (علیه السلام) بهره مند نشده ام اما بعد، آدمی گاه برای دست یافتن به چیزی شاد می شود که در هر حال به آن می رسد و برای نرسیدن به چیزی اندوهگین می شود که هرگز به آن نمی رسد.
 
بنابراین، نکند بالاترین هدف تو در این دنیا رسیدن به لذتی یا فرونشاندن خشمی (از طریق انتقام) باشد بلکه باید هدف خاموش کردن باطلی یا زنده کردن حقی باشد و باید شادی تو به خاطر آن چیزی باشد که به امری از امور آخرتت دست یابی واندوهت آن جا باشد که امری از امور آن را از دست می دهی. ۷- هر که دلی را شاد کند: سوگند به آن که همه ی آواها را می شنود، هیچ کس دلی را شادمان نسازد مگر آنکه خداوند از آن شادمانی لطفی بیافریند و بدان گاه که گرفتاری و مصیبتی بدو رسد آن لطف، همچون آبی که در نشیب روان گردد، به سوی آن مصیبت و گرفتاری سرازیر شود و آن را از او دور گرداند همچنان که شتر غریبه (از میان رمای شتران) رانده می شود. ۸- شادی مومن در چهره ی او واندوهش در دلش پنهان است.