امام علی(ع)، معیارهای عدالت را نیک شناخت، و با ژرفترین واژه‌ها و جمله‌ها آن را بازگفت، و در عینیت
زندگیِ خویش - با همة فراز و نشیبها - آن را به پیدایی آورد. او لحظه‌ای و ذره‌ای از میزان عدل فاصله
نگرفت، حتی در میدان جنگ و با دشمن‌ترین دشمنان. او با قاتل خویش به عدالت رفتار کرد، و سرانجام
هستی خویش در این راه نهاد، و خود شهید عدالت گشت. چنین چهره‌ای در سراسر تاریخ انسان، علی(ع)
بود.
امام علی(ع)، به عدل و عدالت به‌عنوان قانونی عام و فراگیر، و سنتی تغییرناپذیر در جهان خلقت می‌نگرد،
و آن را در اجتماعات بشری و در نظام تشریع، ضرورتی تخلف‌ناپذیر می‌شناسد، و بر ضرورتِ هماهنگی دو
نظامِ تکوین و تشریع، تاکیدهایی اصولی دارد؛ بدان پایه که مذهب و مکتب او، مکتب عدل و عدالت
شناخته شده است.
«... این مذهب، مذهب عدل است و از همین جاست که از قدیم گفته‌اند: «التوحید و العدل علویان:
توحید و عدل دو اصل علویند.» ذکر «عدل» در کنار «توحید»، نخست به مفهوم اعتقادی آن بازمی‌گردد،
یعنی اثبات عدل به‌عنوان یکی از صفات خداوند که متمم عقیدة توحید است؛ و همین عدل، مقتضی آن
است که عدل اقتصادی و معیشتی و قضایی و... نیز جزء ارکان بنیادین دین اسلام باشد، زیرا نمی‌شود
خدای عادل، راضی به ظلم باشد، و عدل عملی را از بندگان نخواسته باشد... .